. . .
ἀπό τον “πρῶτο” Σου
χορό
που Μ’ ἀξίωσες
να … “μαρτυρῆσω”
… “δυνάθηκα” …
να “δῶ” τέσσερα πόδια
… “τραγικά” …
“αἰγόκερου” στον Ἣλιο
χωρίς “φόβο”
τις παρά~τολμες ῥάχες
… ὑπεροχῶν …
να ἀκρο~βατεῖ
.
με Φεγγάρι
σ’ ἒνα “καβοῦρι”
πλαγιαστά να περι~πατεῖ
μεταξύ ἀκροθαλασιᾶς
κι ἀμμουδιᾶς
με “κέλυφος”, “δαγκάνες”
ἀθεόφοβα και θεοσεβούμενα
να “σεργιανίΖΕΙ” τη … “ζωῆ”
.
ΔΕΝ χρειάζεσαι “φτερά”
αὐτό που “πλάθεται”
κάτω στη ΓΗ,
“πυλό”
… φτιάχνεις
σε συν~κίνηση
μετα~ἀλλαΖΕΙΣ
τους ΚΟΥΡΟΥΣ
και τις ΚΟΡΕΣ
σε «ΤΕΧΝΗ»
… το πλασμένο «πλαστικό» …
που, ἀπό “πολλοῦ” ἀπ~ἒχει
του … “τωρασινοῦ” το
πλιάτσικο
.
“Κύμματα” φοβερά
δεν Σε … ἀνα~γνωρίΖουν,
δεν “τα” χρειάζεσαι
βράχους, δικούς Σου,
δεν ἀλονίζουν
.
Ἢπια, πράα
γεμάτα ΟΡΜΗ
ὃλα “Σου”
Σε περί~τρι~γυρίΖουν
.
Με ῥωτᾶς
“πῶς ὀμοιάζω” … “ἐγῶ” …
στα μάτια του “προγράμματος”
“Με” μεγάλωσαν
πως “δεν ἀξίζω” για το “10”
σε κάποια “φάση”, ἀπό νωρίς
στον κόσμο αὐτό
της “σύγκρισης”,
της … “ἐπι~τροπῆς”
του μονόφθαλμου “σου ἐπιτρέπω”
ἐνΤΕΛΩΣ συνειδητά
το ἀπόφασισα
στην ἀσπίδα του “παχύ~σαρκου”
να ζῶ
( ἒτσι “το” μετά~φραζαν )
τη “βία”
με “κάποιο τρόπο”
ν’ ἀπο~φύγω
Πολύ μετέπειτα
“το” ἀντι~λήφθηκα
πως
“πλάστηκα” ὑπερ~ωκεάνειο
πως ἀλλιῶς
να ἐπι~τελέσει κανείς
πέρα ἀπ’ τη … «Μεσόγειο» … ;
.
ἀπό μικρή, οἱ “κοντινοί”
( ἡ “μητέρα” μου και οἱ “λοιποί” )
… “ἀ~ταξία” …
με φώναζαν
που δεν “πειθαρχοῦσα”,
δεν “ἒκλεινα στόματα” …
το “πνεῦμα της ἀντιλογίας”
ἦταν ἒν’ ἂλλο “ἀγαπημένο” …
το … “κάναν λάθος στην κλινική”
ἀπό μωρό, παιδί
Μου ἒδωσαν να καταΛΑΒΩ
πως
ΟΝΤΩΣ,
το «ΕΙΜΑΙ» Μου
εἶν’ ἀπ’ ἂλλη … «ΓΗ»
ξεκίνησα
στα 5 μου …
“με το δυσάκι μου στον ὣμο …”
να πάω, να βρεθῶ
με ὃλα “ἐκείνα” τα παιδιά
στου … «ΟΜΟΙῼ» … το δρόμο
.
το “ὃ,τι”
το «ΘΗΛΥ»
το λατρεῦω
και πάλι, ἀπό μικρή
“ἒμαθα”
πως εἶναι “μυστικό”
… “ντροπή” …
… “ἀφύσικο” …
δεν εἶναι … “το δεδομένο”
.
ταξιδεῦω ἀπό “τότες”
που γεννήθηκα
το πρός~φυγας
το ξέρω ΜΟΝΟ
στην “ΚΑΡΔΙΑ” Μου
“σπίτι μου”
δεν ἒχω ζῆσει ἀκόμα
σε “ἐξορία”,
“περι~θωριο~ποίηση”
… το “ἂγγιγμα”,
ἡ ἀγκαλιά μου
.
βίωσα “ἀνάσες” πολλές
τις πιο πολλές κατάφερα
να μην “ἀπο~βιῶσω”
.
“παρά~πονα”
εἶχα πολλά
αὐτό το «ΘΕΡΟΣ»
που “Μας πέρασε”
πολλά
δύναμαι να πῶ,
κατόρθωσα να … “ἡμερῶσω”
.
ἀπό “ἐλιά”
ἀπό “λεμόνι”
ἀλμύρα της “Θάλασσας πλατιᾶς”
και, ΗΛΙΟ~στεγνομένο “σεντόνι”
μᾶλλον, “ἀυτά” θα ἒλεγα
πως εἶναι τα “συστατικά” μου
και, “προς~δοκία” μου
“Κυπρίδια”, ἂξια να γίνω
ὃπως Μου προς~τάΖΕΙ
ἡ ΘΕΑ Μου
.
.
.
.
.
.
