. . .

 

ήδη τις προάλλες
με δέος έγραψα
για το

Μ ε γ α λ ε ί ο

Σου, Ω Γηναίκα

 

δεν είχα συν-δεθεί όμως
και, στην προς-θήκη

το, έχασα

 

το “κέντρο βάρους” Σου

άμα βρεις

τί θεσπέσια

που “είναι”

η Φύση

Σου

 

Για Σένα γράφω

 

έν-πνευση

Ε Ι Σ Α Ι

 

και, από τα “έσω” μου

Σε ανα-γνωρίζω

από Εμένα

Σε αντι-λαμβάνομαι

 

και τώρα, στα ενδώτερα

αυτό, για Σένα

Φως μου

 

“χωρίς απειλή”

τη ζωή να την βιώνω

η ευ-λογία Της

Αγάπης Σου

εμέ, να με λυτρώνει

ανα-ζω-πυρώνει

ΟΛΑ

να τα κάνει

Δ Υ Ν Α Τ Α

 

και, δίπλα Σου

νιώθω

πως συν-εχώς

βρίσκομαι

γεμάτη

ξεχειλισμένη

από της χαράς, την ομορφιά

 

το Κρύσταλλο

 

που, είν’ το “Είναι” Σου

που, απλώνεσαι

στο γύρω μου

στο μέσα μου

στο παν-τού μου

 

Είσαι ο Ουρανός

και ‘γώ ένας ‘Ηλιος

 

Υ π ά ρ χ ο υ μ ε

 

μες στο Σύν-παν

χρειάζεται

να χωράμε

 

Αγάπη μου

χρειάζεται, κάπου

να χωράμε

 

και,

Σ’ ευ-χαριστώ

που με μαθαίνεις

τον Κόσμο

τη  ζ ω ή

όμορφα

νόμιζα πως “έβλεπα”

μα το “Φως” Σου

με τίποτα δεν συν-κρίνεται

κι ΟΛΑ

Πρωτό-γνωρα

Απόλυτα

Όμορφα

επι-τέλους

τα θωρώ

 

Α γ κ α λ ι ά μου

Σ’ α γ α π ώ

 

. . .

 

^ 2008, Ἰουλίου 26