. . .
ήδη τις προάλλες
με δέος έγραψα
για το
Μ ε γ α λ ε ί ο
Σου, Ω Γηναίκα
δεν είχα συν-δεθεί όμως
και, στην προς-θήκη
το, έχασα
το “κέντρο βάρους” Σου
άμα βρεις
τί θεσπέσια
που “είναι”
η Φύση
Σου
Για Σένα γράφω
έν-πνευση
Ε Ι Σ Α Ι
και, από τα “έσω” μου
Σε ανα-γνωρίζω
από Εμένα
Σε αντι-λαμβάνομαι
και τώρα, στα ενδώτερα
αυτό, για Σένα
Φως μου
“χωρίς απειλή”
τη ζωή να την βιώνω
η ευ-λογία Της
Αγάπης Σου
εμέ, να με λυτρώνει
ανα-ζω-πυρώνει
ΟΛΑ
να τα κάνει
Δ Υ Ν Α Τ Α
και, δίπλα Σου
νιώθω
πως συν-εχώς
βρίσκομαι
γεμάτη
ξεχειλισμένη
από της χαράς, την ομορφιά
το Κρύσταλλο
που, είν’ το “Είναι” Σου
που, απλώνεσαι
στο γύρω μου
στο μέσα μου
στο παν-τού μου
Είσαι ο Ουρανός
και ‘γώ ένας ‘Ηλιος
Υ π ά ρ χ ο υ μ ε
μες στο Σύν-παν
χρειάζεται
να χωράμε
Αγάπη μου
χρειάζεται, κάπου
να χωράμε
και,
Σ’ ευ-χαριστώ
που με μαθαίνεις
τον Κόσμο
τη ζ ω ή
όμορφα
νόμιζα πως “έβλεπα”
μα το “Φως” Σου
με τίποτα δεν συν-κρίνεται
κι ΟΛΑ
Πρωτό-γνωρα
Απόλυτα
Όμορφα
επι-τέλους
τα θωρώ
Α γ κ α λ ι ά μου
Σ’ α γ α π ώ
. . .
^ 2008, Ἰουλίου 26